"La" diyenin güvenirliliği, "ilahe illallah"ile devam edeninsamimiyetine bakılır.
Çünkü hakikat, aldatıcılığın farkında olma idrakine erişilmesidir.
Alışılmış şeylerden şüphe duy ki
Gözleri kubur olanın, sözlerinde hasbilik,sadakat arama.
Silik parayla yazı-tura atılmaz.
Üretiyorsan borçlar ödenir. Üretmiyor, ithal ediyorsan, felaket döngüsünün içindesindir.
*
Etin en sinirsiz yeri neresidir?
Sinir yükseliyor da...
Mevsim normalin dışında.
Ülkemin kar kokusunu özledim.
Kar aydınlık.
Metroloji ilgileniyor...
Sabrın sonu selamet.
Allah herkesin gönlüne göre versin
Valla kuru iftira
Yıla rekorlarla giriyoruz
Başımıza taş yağacak
Şeytan kulağına kurşun
Gençliğine doyamadan gitti
Üç harflilere dikkat
Sert açıklamalar
Boş yok...
Hayırlara vesile olsun.
Yavaş abi, çaktırma...
Rezil olacağız valla...
Emeklilerin çilesi
Canın sağolsun
Sen öldün...
Şok... şok... şok...
Sert açıklama geldi...
Gözü kalmıştır
Allah devlete zeval vermesin
Haram olsun, gözüne dizine dursun
Artık bir sonraki maça bakacağız
Günlerden Cumartesi,saat 06.
Ankara plakası.
Başkent seni seviyorum.
Mealen;
Bir zamanlar “dünyayı değiştirmek gerekir” diye dolduruşa gelip neler yapmadık. Bazılarımız öldü, bazılarımız şimdi benim gibi laf ebeliği yapıyor.
*
Ocak bitti.
Şubat gün sayıyor
Sonra Mart, Nisan...
Sonra?
Usulca kalktım yataktan.
Mutfak balkonuna çıktım.
Ay yok, yıldızlar yok… Sadece bölük bölük kara bulutlar, güneyden kuzeye hareket halindeler. Belli belirsiz bir kırmızılık var. Güneş her zamanki gibi oradan doğacak. Sokak lambaları fersiz, evler, sokalar sisle kaplanmış. Hayat derin bir sükûta hapsolmuş sessiz ve kederli.
Pencerenin kenarına kuşların yemini koydum.
Çiçeklere göz attım.
O da ne!
Sardunya çiçek açmış,boynu bükük
İçeri geçip ocağı yaktım.
Çaydanlığa su koydum.
Kahvaltı yapacağım ama ekmek yok.
Ocağı söndürüp sokağa çıktım.
Sokaklar bomboş. Rüzgâr, insan atıklarını temizliyor!? Sanki İsrafil düdüğü çalmış.
Mahalle şerif kasabası gibi hayalet yere dönmüş.
Yürüyüşten sonra fırına uğradım. Tam buğday iki ekmek kestirip parayı uzattım. Tezgâhtaki kız paraya baktı, utangaç bir ses tonuyla, “şey” dedi, “ekmek zamlandı.”
7,5 lira olan 220 gramlık ekmek, bir gecede 10 lira olmuş.
Eve geldim.
Televizyonu açtım.
Emekliye yüzde 5 zam... 55 milyon dolar verip, biri uzaya turistik geziye gönderilmiş. Devlet daireleri, adliyeler, okullar, camiler, kışlalar, televizyonlar, kürsüler, sokaklar, meydanlar… “Küçük yalaka”larla dolmuş. Bunlar bize ne düşünmemizi, nasıl yaşamamızı, neleri yapıp, neleri yapamayacağımızı, neye inanıp neye inanmayacağımızı söylüyorlar. Dediklerini yapmasak ‘vatan haini’ olacakmışız.
Çince’de “utanmaktan da öte” diye bir duyguyu anlatan ‘yüzünün kızarması’ gibi bir kavram varmış. Bu, “saygı yitimi”, haysiyetini ve toplumdaki yerini kaybetmek anlamına geliyormuş.
Deprem bölgesindeki unutulmuşluk, ihmal edilmişlik yaralara tuz biber ekiyor.
Söylemek istedim.
Telaffuzu zor.
Beceremedim.
Bizde “öte” si yok.
Bizde bırakın “öte”yi, utanmanın zerresi yok.
